Laatste dag, maandag, vertrek en aankomst
Door: Juul
Blijf op de hoogte en volg Noida
20 Juli 2015 | India, New Delhi
Zo’n laatste dag waarop een heel programma staat en waar, door de omstandigheden, helemaal niets van terechtkomt. Er bleek al snel dat vandaag de begrafenis zou zijn van Pooja, 1 dag na het overlijden. Uiteraard is er dan geen school; velen van het Grace Care Team gaan er naar toe. Geen school, geen klussen meer die afgemaakt kunnen of hoeven te worden. ’s Ochtends is het dan ook nog niet duidelijk of er nog een ‘Farewell party’ in aangepaste vorm zal zijn. Wat doe je dan zo’n dag? Kamers opruimen, tassen inpakken, bezig zijn met de aanwezige kinderen (kaarten, spelletjes, zingen), lezen, kletsen, hier en daar gaat er iemand slapen of gaat een beetje voor zich uit zitten staren of naar de omgeving kijken vanaf het dak. Dat alles onderbroken door de laatste lunch en nog eens een afwas. De woonkamer is nog nooit zo opgeruimd geweest in de afgelopen 2 weken..
Ik bewonder nog het mooie resultaat van onze verfkunsten van de hal: mooi strak wit en mooi blauw. Ook zijn er nu in totaal 6 stoeltjes en 2 tafels in elkaar gezet door de timmerman, terwijl wij in Dehradun waren, maar wel met het hout dat door ons geschaafd is. Dit zal nog verder afgemaakt worden.
Daarnaast blijkt dat Sumit bezig is geweest met het wachtershuisje, waar de poortwacht zo ongeveer 24/7 aanwezig is. Dat huisje was 1 ruimte en in die ruimte stond een bed, een enkele stoel en tafel en er waren enkele planken aan de muur. Plus de noodgenerator met uitlaat in de ruimte: 1 zwarte muur, 3 vreselijk vieze muren, een ongezonde ruimte. Voordat we naar Dehradun gingen hadden we gekeken of wij er nog iets van konden maken, bijvoorbeeld de muren opknappen door ze te schilderen. Maar eerst zou er een wandje in moeten om de generator af te scheiden en zou er schoongemaakt moeten worden. Wat bleek? De wand was geplaatst en moest alleen nog afgestreken worden. Er was een nieuwe toegang naar de generator gemaakt en die ruimte was al voorzien van ontluchting! Ook hier gaan ze mee verder en zal de poortwachter straks ook een beter verblijf hebben.
De lunch was geweest; de middag gleed voorbij en de gedachten van velen gingen uit naar de begrafenis, naar het Grace Care Team. Het avondeten bleek dan toch ineens weer daar te zijn: de inmiddels bekende mix van rijst (nu in de vorm van een soort nasi), een curry, balletjes kip, naan, maar ook frietjes gebakken in de wok. En ook zoals gebruikelijk: ruim te veel. Uiteraard wordt dat niet weggegooid, maar wordt bij het eten voor de jongens gevoegd.
’s Avonds nog in de gelegenheid geweest om met broeder Mathew het project min of meer af te ronden: het overhandigen van een cheque, een dankwoord voor de goede zorgen, het delen van enkele ervaringen en de laatste details over de financiën. De cheque staat voor het extra geld dat we bij elkaar hadden gehaald, waarvoor we een 2-tal doelen hebben kunnen kiezen uit de vele plannen die Grace Care heeft: een reling langs de trap, die daarmee een stuk veiliger wordt, en een dompelpomp, zodat overtollig water weggepompt kan worden (en dat is er wel eens…). Grace Care zal daar binnenkort mee aan de slag kunnen.
En dan wordt er ineens gezegd: “met 10 minuten moeten we weg!”, en is iedereen in rep en roer. Tijd om afscheid te nemen; helaas alleen van de jongens van het tehuis. De meisjes kunnen er niet bij zijn. Moeilijk, moeilijk, moeilijk… tranen, lachen en veel knuffels. Het is moeilijk om de laatsten het busje in te krijgen. Na een Indisch 10 minuten (een half uurtje) hobbelen we voor de laatste keer door de straten, op weg naar het vliegveld. Onderweg komt pastor John en Annie ons in het busje vergezellen en al rijdend worden er woorden van dank uitgesproken, een geschenk uitgedeeld en een kaart met “Happy Journey”, gemaakt door de meisjes. Bij het vliegveld aangekomen blijkt dat de uitzwaaiers niet mee mogen de vertrekhal in, maar binnen enkele minuten weer weg moeten van de politie – geen tijdelijke parkeren van auto’s. Dus wordt er ter plekke afscheid genomen: van pastor John, van Annie, van Mathew, van Ebin en uiteraard van Sam (al vlak na aankomst waren de eerste Facebook uitnodigingen al binnen).
De terugreis is er dan een van inchecken, douane, laatste rupees besteden, wachten, aan boord gaan om 2 uur ’s ochtends, proberen te slapen in het vliegtuig dan wel filmpje kijken en nog wat informatie geven aan de stewardessen, die zowel op de heen- als terugvlucht geïnteresseerd zijn in wat we gingen en hebben gedaan in India. De laatste stewardess zei nog: “volgende keer iets dichter bij huis doen, bijvoorbeeld België.” Wat zou de daar nou mee bedoelen?
Aangekomen op Schiphol, afronding van de reis – dankbaar dat we dit mochten doen, dankbaar voor alle ervaringen die we hebben opgedaan en dankbaar dat we weer in Nederland zijn. Met z’n allen naar de (automatische) douanecheck, de bagageafhandeling en dan … door de schuifdeuren naar familie en vrienden, die ons enthousiast en blij verwelkomen. Ik zag hier en daar traantjes … van blijdschap, van dankbaarheid, van ….
… en wat is het weer heerlijk om weer in Nederland te zijn!!
Groeten,
Juul
Ik bewonder nog het mooie resultaat van onze verfkunsten van de hal: mooi strak wit en mooi blauw. Ook zijn er nu in totaal 6 stoeltjes en 2 tafels in elkaar gezet door de timmerman, terwijl wij in Dehradun waren, maar wel met het hout dat door ons geschaafd is. Dit zal nog verder afgemaakt worden.
Daarnaast blijkt dat Sumit bezig is geweest met het wachtershuisje, waar de poortwacht zo ongeveer 24/7 aanwezig is. Dat huisje was 1 ruimte en in die ruimte stond een bed, een enkele stoel en tafel en er waren enkele planken aan de muur. Plus de noodgenerator met uitlaat in de ruimte: 1 zwarte muur, 3 vreselijk vieze muren, een ongezonde ruimte. Voordat we naar Dehradun gingen hadden we gekeken of wij er nog iets van konden maken, bijvoorbeeld de muren opknappen door ze te schilderen. Maar eerst zou er een wandje in moeten om de generator af te scheiden en zou er schoongemaakt moeten worden. Wat bleek? De wand was geplaatst en moest alleen nog afgestreken worden. Er was een nieuwe toegang naar de generator gemaakt en die ruimte was al voorzien van ontluchting! Ook hier gaan ze mee verder en zal de poortwachter straks ook een beter verblijf hebben.
De lunch was geweest; de middag gleed voorbij en de gedachten van velen gingen uit naar de begrafenis, naar het Grace Care Team. Het avondeten bleek dan toch ineens weer daar te zijn: de inmiddels bekende mix van rijst (nu in de vorm van een soort nasi), een curry, balletjes kip, naan, maar ook frietjes gebakken in de wok. En ook zoals gebruikelijk: ruim te veel. Uiteraard wordt dat niet weggegooid, maar wordt bij het eten voor de jongens gevoegd.
’s Avonds nog in de gelegenheid geweest om met broeder Mathew het project min of meer af te ronden: het overhandigen van een cheque, een dankwoord voor de goede zorgen, het delen van enkele ervaringen en de laatste details over de financiën. De cheque staat voor het extra geld dat we bij elkaar hadden gehaald, waarvoor we een 2-tal doelen hebben kunnen kiezen uit de vele plannen die Grace Care heeft: een reling langs de trap, die daarmee een stuk veiliger wordt, en een dompelpomp, zodat overtollig water weggepompt kan worden (en dat is er wel eens…). Grace Care zal daar binnenkort mee aan de slag kunnen.
En dan wordt er ineens gezegd: “met 10 minuten moeten we weg!”, en is iedereen in rep en roer. Tijd om afscheid te nemen; helaas alleen van de jongens van het tehuis. De meisjes kunnen er niet bij zijn. Moeilijk, moeilijk, moeilijk… tranen, lachen en veel knuffels. Het is moeilijk om de laatsten het busje in te krijgen. Na een Indisch 10 minuten (een half uurtje) hobbelen we voor de laatste keer door de straten, op weg naar het vliegveld. Onderweg komt pastor John en Annie ons in het busje vergezellen en al rijdend worden er woorden van dank uitgesproken, een geschenk uitgedeeld en een kaart met “Happy Journey”, gemaakt door de meisjes. Bij het vliegveld aangekomen blijkt dat de uitzwaaiers niet mee mogen de vertrekhal in, maar binnen enkele minuten weer weg moeten van de politie – geen tijdelijke parkeren van auto’s. Dus wordt er ter plekke afscheid genomen: van pastor John, van Annie, van Mathew, van Ebin en uiteraard van Sam (al vlak na aankomst waren de eerste Facebook uitnodigingen al binnen).
De terugreis is er dan een van inchecken, douane, laatste rupees besteden, wachten, aan boord gaan om 2 uur ’s ochtends, proberen te slapen in het vliegtuig dan wel filmpje kijken en nog wat informatie geven aan de stewardessen, die zowel op de heen- als terugvlucht geïnteresseerd zijn in wat we gingen en hebben gedaan in India. De laatste stewardess zei nog: “volgende keer iets dichter bij huis doen, bijvoorbeeld België.” Wat zou de daar nou mee bedoelen?
Aangekomen op Schiphol, afronding van de reis – dankbaar dat we dit mochten doen, dankbaar voor alle ervaringen die we hebben opgedaan en dankbaar dat we weer in Nederland zijn. Met z’n allen naar de (automatische) douanecheck, de bagageafhandeling en dan … door de schuifdeuren naar familie en vrienden, die ons enthousiast en blij verwelkomen. Ik zag hier en daar traantjes … van blijdschap, van dankbaarheid, van ….
… en wat is het weer heerlijk om weer in Nederland te zijn!!
Groeten,
Juul
-
28 Juli 2015 - 23:30
Hilda:
Juul wat heb je dat mooi beschreven! Die hectiek als je daar bent en je alles beleefd. Niet voor te stellen dat er dan opeens een moment van afscheid nemen is en dat terwijl je daar nog niet eens klaar voor bent en eigenlijk misschien nog niet eens wilt....
Jullie hebben het allemaal heel dapper afgesloten, jullie allemaal hebben voor de rest van je leven een rugzakje uit India mee. Dat rugzakje zal, hoop ik, heel veel van jullie keuzes bepalen.
Het ga jullie allemaal goed, leef blij, denk vrij.
Lieve groet, Hilda -
21 September 2015 - 11:14
Anton:
Frisse morgen in Parijs
Gewoon mijn business
Ik zie de meest mooie Française
op een boel hoge hakken en ik,
weet niet wat ik zeggen moet
Ik zeg: Bonjour, mon amour
Mademoiselle, tu es très belle
En eh, en zij zei
Je suis néerlandaise
Oh oh oh
Je parle un petit peu français
En ik zei
Praat Nederlands met me
Even Nederlands met me
Mijn gevoel zegt mij
Dat wij vanavond samen kijken
Naar de Champs-Élysées
En naar de Notre-Dame en naar de Seine
En daarna samen op la tour Eiffel -
21 September 2015 - 11:15
Jeroen Terpstra:
hahaha dit was ik, op Anton zijn naam. Echt grappig!!! -
21 September 2015 - 11:15
Anton:
Nee ik was het wel zelf -
04 Januari 2016 - 11:48
Anton:
pff nog steeds aan de diaree door India -
04 Januari 2016 - 12:02
Patrick De Graaf:
India was geweldig, ik had een liedje bedacht voor de bewoners van India:
Hup India, lets go!
Hup India, lets go!
You are a amazing, and very nice!
Hup India, lets go!
It is always funny in India!
Hup India, lets go!
En dit zongen ik meestal in de ochtend bij het ontbijt.
Gr,
Patrick -
09 Januari 2016 - 14:06
Mike Postduif:
hahaha leuk liedje was dat hé Patrick!
In het vliegtuig zongen we dat ook, iedereen vet raar kijken haha.
Hup India, lets go!
Hup India, lets go!
Groet,
Mike Postduif -
27 Juni 2016 - 18:24
Jeroen Terpstra:
o o dat liedje was echt zo leuk he jongens.
Gaan jullie volgend jaar weer of niet?
kennen jullie deze nog:
We zitten in de bus, in de bus, ja we zitten met ze alle in de bus ho ho.
en deze:
India we are here finally, we are here to help you ho ho.
We really looking forward to meet all of you ho ho.
Maar deze zong ik ook vaak in mijn eentje dus weet niet of jullie ze nog kennen?
-
18 Juli 2019 - 06:51
Jeroen Terpstra:
Oh wat mis ik het daar in India. Ik word er emotioneel van als ik er aan terug denk. Ik had zo'n goede band met de kinderen, ze moesten altijd erg lachen om mijn grapjes. Voorbeeld: ik deed alsof ik een heel hoog stemmetje had. Lachen dat ze moesten. Mis het echt onwijs. Gelukkig heb ik nog wat contact dmv brieven. Laatst kreeg ik een brief voor me verjaardag, 3 maanden te laat maargoed daar kunnen zij niks aan doen het gaat om het gebaar vind ik.
Enige min puntje is, ik had nooit verwacht dat ik hier blijvende darmklachten aan over zou houden, helaas is dat wel het geval. Maar ik ben bij de dokter geweest en die zegt dat het waarschijnlijk toch wel nog gaat herstellen, dat lucht mij wel op.
Btw niemand die mijn liedje meer kent van mijn vorige post?
-
27 April 2021 - 18:29
Jeroen Terpstra:
Ik zit met mijn vrienden nu bij een BBQ, met zijn tweetjes want meer mag niet hihi. Het is Koningsdag, dit doet me denken aan India. Daar hebben ze geen Koning maar een vorst. Ik wou dat ze daar ook een koning hadden, dan konden ze daar ook lekker feesten.
Het gaat best goed met mij nu. Ik hoop met de rest ook. Ik zou het heel mooi vinden om dit nog een keer te doen met dezelfde groep.
Mis jullie.
Groetjes,
Jeroentje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
